Doe ik het wel goed?

Elke vrouw krijgt, zodra ze bevalt van haar eerste kind, een soort oermoedergevoel. Waakt als een leeuwin over haar kind(eren) en krijgt er ook meteen een enorme bezorgdheid bij die nooit meer weggaat. Tenminste, zo was het bij mij en ik ga er vanuit dat dat bij de meeste moeders ook zo is, uitzonderingen daargelaten.

Enorme onzekerheid

Wat er in mijn geval ook bijkwam was een enorme onzekerheid (ook dit zullen veel moeders vast herkennen). Het is allemaal nieuw en ik deed ook maar wat ik dacht dat het beste was voor mijn kind. Bij de tweede was dat niet anders. Al was ik met veel dingen wel iets zekerder van mijn zaak omdat ik het allemaal al een keer met mijn oudste zoon had meegemaakt.

“Hij heeft honger”

Maar toch bleef dat onzekere gevoel. Bij elke keuze die ik maakte moest ik lang nadenken. Want stel ik maak de verkeerde keuze?? Wat ook niet echt hielp was de bemoeizuchtigheid van sommige mensen. Zo stond ik bijvoorbeeld in een winkel met Tobias toen hij een paar maanden oud was. Hij begon te huilen en twee vrouwen bogen zich over de kinderwagen. ‘Ach, wat zielig, hij heeft honger.’ Ondertussen mij beschuldigend aankijken. Ik had hem net daarvoor gevoed…

Of toen ik in de eerste weken borstvoeding gaf, wat echt een lijdensweg was, want ik had niet genoeg melk en mijn borsten waren na de eerste dag al stuk. Dus je kunt je voorstellen, toen ik na een pijnlijke kolfsessie er net 4 slokken uitkreeg, was ik apetrots dat ik mijn eigen melk in een flesje aan mijn zoon mocht geven. Op het moment dat ik hem net dat flesje met eigen melk gaf, kwam er visite binnen die teleurgesteld tegen Bas fluisterde:’ oh, geeft ze geen borstvoeding?’ Allemaal momenten waarop je je (achteraf gezien onterecht) niet echt moeder van het jaar voelt.

Lees ook: Als het allemaal even wat lastiger gaat

Ze zullen wel denken…

Ik voel me ook regelmatig opgelaten als we ergens op een verjaardag zijn of op visite en mijn jongens de spruitjes van de avond daarvoor in hun oren blijken te hebben gestopt. Of gewoon hun heerlijke drukke zelf zijn. Wat thuis prima is, maar op verjaardagen iets minder. Mijn eerste gedachte is dan:’ze zullen wel denken…’ Heel stom, ik weet het. Want wat maakt het in godsnaam uit wat een ander denkt. Toch schiet die gedachte regelmatig door mijn hoofd.

Maar dan zit ik op de bank en komt er een klein mannetje op mijn schoot zitten en zegt:’mama, jij bent mijn allerbeste vriend!’ En dan denk ik bij mezelf, ‘volgens mij doe ik het zo slecht nog niet…’