Een tijd geleden zag ik een foto voorbij komen van een vrouw die net moeder was geworden, het kindje in haar armen had en tranen in haar ogen. Het zijn geen tranen van geluk, maar tranen van angst en onzekerheid.
Zo schrijft ze:
“Daar lig je dan. Zo mooi, zo klein, volmaakt en helemaal af. Je handjes naast je hoofdje met daaraan tien vingertjes nog zo klein. Het is een wonder om je eindelijk naast me te hebben, maar ook zo onwerkelijk tegelijkertijd.
Ik weet dat mijn hart zou moeten overlopen van vreugde, maar ik weet niet wat er is… De liefde die ik voel is zoals geen ander, maar zweven op een roze (of blauwe) wolk? Dat doe ik nog niet.
Jouw vader, je familie. Iedereen straalt en geniet. Is er soms iets heel erg mis met mij? Ik snap niet waarom ik niet dankbaar ben en waarom ik me niet focus op jou, maar op alles waarvan ik niet weet of ik het voel.
Waarom staat het huilen me nader dan het lachen? Waarom straal ik niet met iedereen mee?”
Herkenning
Ik herken dit heel erg van toen mijn oudste zoon geboren werd. Als je nog geen kinderen hebt, verteld niemand je ooit over de eerste periode met je pasgeboren baby. Ook over de bevalling worden bepaalde details achterwege gelaten, maar dat is misschien maar beter ook, anders denk je misschien wel twee keer na voordat je aan kinderen wilt beginnen 🙂
De eerste periode
Maar goed, die eerste periode met je pasgeboren kindje. Ik had van tevoren zoveel mogelijk gelezen over pasgeboren baby’s en ook vriendinnen met kinderen had ik uitgehoord. Toch was ik niet helemaal voorbereid op wat me te wachten stond. Je bevalt, wat ik al best vond tegenvallen en dan mag je na de noodzakelijke checks bij zowel jou als de baby naar huis. En toen kreeg ik het dus al spaans benauwd, want hoe gingen we dat in godsnaam doen met dat kleine ventje?? De borstvoeding wilde nog niet echt lukken en had ik het bedje wel goed opgemaakt?? En was het pakje wat de verpleging hem aan had gedaan niet te koud? Of juist te warm??
Kraamzorg
Eenmaal in de auto belde ik meteen de kraamzorg en werd mij verteld dat er diezelfde dag nog iemand voor de opstartzorg zou komen. Pfieuw, dat was echt een pak van mijn hart. Thuis nam ik onze baby meteen mee naar boven, ik kroop in bed en nam hem dicht bij me, vastbesloten om hem de eerstkomende tijd niet af te geven. Beneden was Bas bezig de kraamhulp te ontvangen. Daarna kwamen ze naar boven en werd mij ‘de basics’ van het verzorgen van een baby bijgebracht, of eigenlijk was het meer een snelcursus ‘hoe overleef ik de eerste nacht met mijn baby’. Ik was als de dood dat ik iets zou vergeten dus ik vroeg of ze alles wilde opschrijven. Kan best zijn dat ik vrij paniekerig overkwam… maar dat maakt zo’n kraamhulp vast vaker mee ; )
De eerste nacht
Tja en dan gaat de kraamhulp weg en sta je er alleen voor… Dood eng vond ik het. Die eerste nacht stond ik nog stijf van de adrenaline door de bevalling en deed ik bijna geen oog dicht. Bij elk geluidje dacht ik dat ons sperzieboontje (zoals ik Tobias liefkozend noemde tijdens mijn zwangerschap) het begeven had. Gelukkig werd het na een nacht die een eeuwigheid leek te duren (manlief had overigens nergens last van, die snurkte als een bootwerker door elk prutteltje heen) eindelijk ochtend en viel ik toen de deurbel ging de kraamhulp in de armen. Gelukkig, iemand die verstand van zaken heeft….
Pijnlijke onderkant…
En dan denk je van tevoren dat je wel super gelukkig en dolblij zal zijn, zo vlak na de bevalling, maar eigenlijk voelde ik me helemaal niet blij en gelukkig. Ik voelde me vreselijk! Ik kon niet normaal plassen door de hechtingen die door een leerling waren gezet. Zonder verdoving want die hadden ze niet goed gezet (maar mevrouw, we zijn er bijna dus u kunt net zo goed even doorbijten). Vervolgens hoorde ik de arts tegen de leerling zeggen dat de hechtingen niet goed gezet waren en er dus uit moesten en opnieuw erin moesten worden gezet…. Ik dacht dat ik het loodje zou laten, nooit heb ik zoveel pijn gehad…. Maar goed, daar heb ik de dagen/weken erna nog veel last van gehad.
En als je denkt dat het plassen eindelijk een beetje relaxt gaat (flesje lauw water over je ‘onderkantje’ gooien tijdens het plassen doet wonderen) deelt de kraamhulp mee dat het nu toch echt wel tijd wordt dat je gaat poepen………. En wat is nog erger dan plassen met tig hechtingen?? Juistem! Wat ook elke dag moet gebeuren is het controleren van de hechtingen en het opnemen van de temperatuur bij de nieuwbakken mama. En dat gaat gewoon via je togus. Mocht je nog enige trots hebben, die ben je na die eerste week kwijt… Ik voelde me zo slecht, pijn van onderen, een lege uitgewoonde buik, kraamtranen en dan ook nog de kraamvisite die allemaal aan je baby willen zitten.
Lees ook: De kraamweek: Blije baby, hormonale mama
Doodsangst
Ik weet nog dat ik op de stoel zat (ik mocht niet op de bank zitten, maar moest ivm mijn hechtingen op een harde stoel zitten, heel comfortabel) en naast me keek, waar de box stond met onze baby erin. Ik voelde geen blijdschap, enkel doodsangst. Tegen Bas zei ik: “als hem wat overkomt dan spring ik voor de trein”. En zo voelde ik het ook. Als de dood was ik dat hem iets zou overkomen. Nu weet ik dat dat gevoel gelukkig wel iets weg ebt, maar helemaal weg gaat het natuurlijk niet, want je maakt je altijd zorgen om je kind, hoe oud ze ook zijn.
Ben ik depressief?
Ik had echt het gevoel dat ik depressief werd. Is dit het nou? Waar is dat geluksgevoel? Ik ben alleen maar doodmoe, heb overal pijn en heb me nog nooit zo onaantrekkelijk gevoeld. En ohja, ik deed de hele dag niets anders dan huilen. Zo werd ik elke dag naar boven gestuurd, naar mijn bed, terwijl mijn baby beneden in de box lag. Zo erg vond ik dat, ik wilde hem gewoon bij me hebben, niet beneden in zijn eentje in die grote box. Ik probeerde in slaap te komen maar lag alleen maar te huilen. Dan hoorde ik beneden ineens kennissen die toevallig langsliepen en even naar binnen kwamen om te kijken naar ons wondertje. Ik kon ze wel wat aandoen!! Weg bij mijn baby, hij hoort hier bij mij! Vreselijk en als ik er nu zo over nadenk was ik natuurlijk niet echt redelijk maar goed, het schijnt bij de kraamweek te horen 🙂
Reddende engel
Op een avond was ik met een vriendin aan het appen, zij was 2 maanden eerder bevallen van een zoontje en zij was de enige die ik mijn gevoelens toevertrouwde. Gelukkig pakte ze meteen de telefoon en vertelde me dat zij precies hetzelfde had gehad maar dat het maar tijdelijk was. Ik was zo blij! Gelukkig, ik word niet depressief, dit hoort er gewoon bij. Meteen was ik opgelucht en direct begonnen de donderwolkjes boven mijn roze wolk weg te trekken.
Eindelijk kon ik gaan genieten……
9 comments
Goed hoor, dat je dit taboe doorbreekt! Zo zijn er vast nog heel veel meer vrouwen die het niet durven toe te geven. En juist daarom denk je dat er iets mis met je is.
Ja precies het is echt niets om je voor te schamen! Het maakt je geen slechtere moeder!
Heel goed inderdaad. Binnenkort deelt een mama op TwijfelMoeder ook haar verhaal. Die roze wolk daar moeten we ons niet blind op staren.
Ben benieuwd naar dat verhaal!
En dit is precies de reden waarom ik nooit tegen een pasbevallen moeder zeg ‘geniet ervan!’.
Ik vond de kraamweken echt verschrikkelijk. Zo’n hulpeloos wezentje waarvan je nog helemaal niet weet hoe het in elkaar zit (zelfs bij de derde, want die bleek weer anders te zijn dan de eerste twee), lichamelijk ben je een wrak en dan verwacht de hele wereld dat je loopt te stralen….
Ik zeg dat eigenlijk ook nooit! Ik had het wel heel fijn gevonden als ik van tevoren had geweten dat het ook weleens zo zou kunnen zijn dat het niet helemaal een roze wolk is, maar blijkbaar is het not done om dat te vertellen.
Ik vond het ook altijd heftig als de kraamhulp weg ging. Zeker bij de eerste. Eerlijk gezegd vond ik dat heel onverantwoord!
Het is ook heftig, want je bent net bevallen en dan krijg je ineens een heleboel informatie over hoe je je baby moet verzorgen en dat moet je allemaal proberen te onthouden… vond ik best heftig!
Goed om het taboe te doorbreken! Ik zat bij mijn oudste direct op een roze wolk, had energie voor 10, vond kraamhulp niet nodig, was fier en bracht alle tijd door vol trots, bewondering en geluk kijken naar dat kleine wonder dat ik helemaal zelf had gemaakt. Ok, met de papa, maar eerlijk: tot aan de geboorte is die bijdrage maar beperkt natuurlijk… 😀
En dan kwam mijn tweede zoon: ik was ook blij en helemaal zoals jij beschrijft, wel vol liefde, maar ik voelde me verschrikkelijk: moe, onaantrekkelijk en telde de minuten totdat de kraamhulp kwam want toen had ik ze dus wel nodig…!
Ik heb de twee uitersten gehad en vind het jammer dat ik niet zoals jij wel deed iemand opbelde om te zeggen dat het niet goed ging want soms is gedeelde smart echt halve smart.
Groetjes
Kris