En we krijgen een….

Een van de meest spannende momenten van de zwangerschap (naast alle echo’s natuurlijk om te kijken of het goed gaat met de baby) is de echo waarop je te zien krijgt of je een jongetje of meisje krijgt.

Ik zal heel eerlijk zijn, ik had stiekem best een voorkeur. Na twee jongens, zou ik nu toch wel graag een meisje willen. Niet omdat ik van jongs af aan graag meisjes wilde, maar omdat ik heel benieuwd ben hoe een dochter van mij en Bas eruit zal zien en wat de verschillen zijn qua karakter.

Deze zwangerschap was ik veel beroerder dan bij die van de jongens. Hoewel ik in mijn achterhoofd had dat de kans groot zou zijn dat het weer een jongen zou worden, kreeg ik toch een soort van voorgevoel: een meisje. Bij de 12 weken echo vroeg de verloskundige of we het geslacht al wilden weten. Zij kon namelijk de NUB theorie toepassen. Uiteraard konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en riepen volmondig ja!

De verloskundige keek en vertelde ons dat het volgens haar vrij zeker was wat we zouden krijgen. Toch wilden we de geslachtsbepalingsecho nog even afwachten voordat we het met iedereen zouden delen.

En met 15 weken hadden we dus die echo. De echoscopiste keek, lachte en zei:’ ja hoor, overduidelijk!’ En dus krijgen we…

een jongen!!!

Mijn voorgevoel klopte dus niet! Al was ik er stiekem al wel een beetje van uit gegaan dat het ondanks mijn voorgevoel weer een jongen zou zijn.

Tobias wilde heel graag een broertje en riep dan ook heel blij: ‘yes!’ Ik smolt op dat moment en ook toen ik mijn kleinste mannetje druk zag bewegen in mijn buik, liep mijn hart over van liefde…

Ik ben straks zwaar in de minderheid met 4 mannen om mij heen, maar wow, 3 zoons! Hoe geweldig is dat!!