Alsof er nog niet genoeg over het Corona virus te lezen is, ga ik het nu ook nog erover hebben? Nou, soort van. Ik wilde jullie even bijkletsen over hoe het hier nu gaat. Want ineens zit ik fulltime thuis met drie jongens. Hoe dat gaat vertel ik jullie in dit artikel!
Virus
Een tijd geleden sijpelde langzaamaan de berichten over een virus in China Nederland binnen. Hoewel het eerst nog een ver van ons bed show was, kwam het al snel dichterbij. En op 27 februari (als ik het goed heb) was daar ineens het bericht dat de eerste persoon in Nederland geïnfecteerd was.
En toen ging het ineens snel, we mochten geen handen meer geven, moesten veel onze handen wassen en evenementen werden langzaamaan afgelast. Twee weken geleden begonnen steeds meer mensen hun kinderen van school thuis te houden en het weekend wat daarop volgde, kregen we te horen dat alle scholen en opvang gesloten zouden worden tot in ieder geval 6 april.
Scholen en opvang dicht
Iets wat iedereen wel al zo’n beetje had zien aankomen. Ik twijfelen in die week ook al heel erg of ik mijn mannen niet liever thuis zou houden. Ik had wel al besloten Matthias voorlopig niet meer naar de opvang te brengen. Die ene maandag in de week wilde ik hem gewoon lekker bij me houden. Ik zie zoveel snotterende kids op de crèche altijd, dat ik het risico niet wilde nemen.
Maar toen kwam dus tijdens de persconferentie naar voren dat de opvang en scholen dicht zouden gaan. Aan de ene kant een fijn idee om alledrie mijn mannen veilig bij mij thuis te hebben. Aan de andere kant kreeg ik het spaans benauwd bij het idee dat ik fulltime alledrie de mannen om me heen zou hebben. Bas werkt in een vitale sector, dus hij zou gewoon door blijven werken. Dan zou dus alle zorg op mij alleen neerkomen.
Zorgen en huiswerk
En natuurlijk niet alleen de zorg voor de mannen, maar ook het maken van schoolwerk. Een enorme uitdaging kan ik je vertellen. Tobias zit in groep vier en krijgt echt wel aardig wat huiswerk mee naar huis, zowel op papier als op de laptop. En Samuel zit in groep twee en bij hem mag het iets meer spelenderwijs. Maar om ze allebei tegelijk te helpen en Matthias die er tussendoor komt, is een uitdaging.
Heb ik eerst Samuel een opdracht gegeven, moet ik daarna Tobias helpen met een som. Terwijl ik dat doe, komt Matthias op mijn schoot en wil ook op de laptop op al die knopjes drukken. Ondertussen kom Samuel er niet uit met zijn opdracht….. En dit de hele tijd. Dat doet best wel wat met je geduld kan ik je vertellen.
Volwassen gesprek
Gelukkig kan Bas afentoe thuis werken, maar dit betekent wel dat hij gewoon boven aan het werk is. Maar goed, het idee dat hij afentoe ook thuis is, vind ik wel echt heel erg fijn. Kan ik ook nog wat gesprekken voeren met een volwassene, in plaats van alleen maar tegen mijn kids te praten…
Mijn ouders zien we voorlopig niet, omdat zij een risico groep zijn. En dat is wel vervelend. Niet zomaar even een bakkie doen bij ze en vooral Matthias snapt er niets van. Die vraagt steeds of hij bij opa en oma mag spelen. Gelukkig kunnen de jongens wel afentoe buiten spelen. Ze spelen bij ons voor de deur, waar ik ze goed in de gaten kan houden en waar ze eigenlijk alleen met de buurjongen spelen. Als er moeders buiten staan dan houden we ons aan die 1,5 meter afstand.
Sociaal leven
Mijn vriendinnen mis ik ook… Even gezellig bijkletsen of een bakkie bij elkaar halen. Dat zit er voorlopig echt niet in. Het is ook nog maar de vraag of onze vakantie door zal gaan. We zouden half juli naar Italië gaan, maar ik begin er een hard hoofd in te krijgen. Het is afwachten…
Zus in Nieuw Zeeland
Gisteren tijdens een nieuwe persconferentie kregen we te horen dat er strengere maatregelen komen en dat deze duren tot 1 juni. Dat kwam ineens wel heel erg bij me binnen. Want de kans is vrij groot dat de scholen dan ook dicht blijven, de verjaardagen van Tobias en Samuel kunnen we niet vieren en mijn zus zou in augustus vanuit Nieuw Zeeland naar Nederland komen. Zij woont daar met haar gezin en ik heb haar al bijna twee jaar niet gezien. Mijn neefje dus ook niet en inmiddels heb ik er een neefje bij die ik zelfs nog nooit ontmoet heb. Heel erg verdrietig als ik eraan denk dat dat misschien ook niet doorgaat.
Positief blijven
Ik probeer (net als de rest van de moeders en vaders die nu thuiszitten met hun kroost) positief te blijven en de jongens zo goed mogelijk te vermaken. Maar afentoe begint de dag al met ruzie en gezeur en geschreeuw en dan vraag ik me af hoe ik dit vol ga houden tot 1 juni…. Gelukkig (en dit is een hele schrale troost) zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en ben ik niet de enige die hier doorheen moet.
En inmiddels hebben we week 1 in quarantaine overleefd! Omdenken noemen ze dat geloof ik, haha. Ik wil iedereen in ieder geval heel veel sterkte de komende weken/maanden. Hopelijk kunnen we snel het gewone leventje weer oppakken en dan extra genieten van al die dingen die we normaal gesproken zo voor lief zouden nemen!
