Ik loop Tobias zijn kamertje binnen. Hij ligt heerlijk te slapen in zijn nieuwe hoogslaper. En als ik naar hem kijk word ik overvallen door een verdrietig, maar ook trots gevoel. Want ineens komt het heel erg bij me binnen: Mijn kleine mannetje wordt groot….
Interne verhuizing
Afgelopen weekend hebben we de slaapkamers van de jongens omgegooid. We sliepen eerst allemaal op de 1e etage, maar een week eerder zijn Bas en ik verhuisd naar zolder. En dit weekend hebben we Tobias zijn kamer verplaatst naar onze oude slaapkamer en Samuel kreeg Tobias zijn oude kamer. En bij een nieuwe kamer hoort ook een “grote jommensbed”. Tobias had zelf al bedacht dat hij een hoog bed wilde. Papa en mama vonden dat ook eigenlijk wel een heel leuk en praktisch idee. Dus struinde mama het internet af en werd het uiteindelijk de Stuva van Ikea. Echt een ideaal bed met veel kastruimte én een bureau waar we een bureaustoel bijkochten.
Tobias was superblij met zijn nieuwe bed en wilde meteen de hele dag op zijn kamertje spelen samen met zijn broertje. Ik kon ondertussen lekker rommelen in huis terwijl zij lief (met soms even een kibbelpartijtje tussendoor) samen op hun kamertjes speelden. Goh wat fijn zeg! Zo krijgen wij ook weer wat meer ruimte om dingen voor onszelf of in het huishouden te doen. En ik besloot meteen om dan ook wat meer speelgoed van beneden naar boven te doen. Wat heerlijk opruimt beneden!
Lees ook: Komt er nog een vierde?
Ineens heel groot
Maar goed, dat kleine ventje in dat grote bed en dan zo zelfstandig lief spelen… Ineens lijkt hij echt heel groot! En dan gaat hij aankomende dinsdag ook nog eens beginnen met zwemles. Iets eerder dan we in gedachten hadden maar er zijn net 2 klasgenootjes en een vriendje begonnen met zwemles en hij zou dan bij die kindjes in een klasje komen. Dat was voor ons ook wel een fijn idee. Dat hij met bekende kindjes in een groepje komt die ook allemaal net zijn begonnen.
Had ik al gezegd dat hij echt groot wordt? ; )
Waar is dat kleine baby’tje gebleven die volledig afhankelijk was van papa en mama? Die zo heerlijk bij je in slaap kon vallen. Die je met twee prachtige grote blauwe ogen minutenlang aan kon staren. Die je nachtenlang ophield, maar dat dat dan niet erg was want die lach….
Groot kijken
Toen hij zo klein was keek ik hem soms echt groot, vooral toen hij net begon met lopen en ik afentoe met kloppend hart toekeek hoe hij enge capriolen uithaalde. Of toen hij de eerste weken van zijn leventje zo’n last van zijn darmpjes had, ook toen wenste ik vaak dat hij maar snel wat ouder zou worden want dan zou hij van die pijntjes verlost zijn. En nu het eenmaal zover is, denk ik bij mezelf: “Jeetje wat gaat het hard!!”(Inderdaad, de clichés zijn waar).
Dus als de mannen nu om 05.15 uur wakker worden en bij ons in bed kruipen, zeggen we tegen elkaar: “Geniet er nog maar even van, voor je het weet zijn ze groot….”
