Je hoopt dat het je nooit overkomt, een miskraam

Je hoopt dat het je nooit overkomt, een miskraam. Die eerste weken van de zwangerschap zijn daarom vaak heel spannend en eigenlijk durf je je pas een beetje te ontspannen als je die eerste echo hebt gehad en je een kloppend hartje hebt gezien. Maar soms gaat het wel mis. Ongeveer 10% van de zwangerschappen eindigt in een miskraam.

Let op: ik deel in dit artikel mijn ervaring, maar dit is niet iets wat pas geleden is gebeurd. Waarom ik dit nu schrijf, is omdat ik afgelopen week in een nieuwsbericht een brief van Meghan Markle voorbij zag komen waarin zij openlijk vertelt over haar miskraam. Er heerst zo’n taboe op dit onderwerp. Vrouwen die het uit schaamte niet vertellen. Of zich groot willen houden voor de buitenwereld. Eigenlijk zou dit helemaal niet moeten en zou je dit gewoon moeten kunnen delen.

Tweede kindje

Toen Tobias 1 jaar oud was, begon bij Bas langzaamaan het idee van een tweede kindje te kriebelen. Ik had altijd in mijn hoofd dat er ongeveer een leeftijdsverschil van drie jaar tussen mijn eerste en tweede kindje zou zitten (alsof je dat kunt plannen…), dus ik was er nog niet zo heel erg mee bezig. Maar, om me heen raakten vriendinnen zwanger en mijn eierstokken begonnen toch wel te rammelen.

Dus besloten we, toen Tobias 15 maanden oud was om te stoppen met anticonceptie en wel gewoon te zien hoe het zou lopen. En toen was het meteen in één keer raak. Net als met de zwangerschap van Tobias. Oeps, dat ging snel. Ik was even van de leg, want jeetje, dit ging wel heel rap en nu was het ineens wel heel echt. Maar al snel was ik aan het uitrekenen wanneer ik dan ongeveer uitgerekend zou zijn en wanneer ik met verlof zou gaan. Ook kocht ik voor Tobias het boekje “Mama, wat zit er in je buik”, al vertelden we hem nog helemaal niets. Ik vertelde het, naast Bas, alleen aan één vriendin en verder aan niemand.

Ik begon me enorm te verheugen op het kleine mensje in mijn buik. Ik voelde me ook echt heel erg zwanger. Pijnlijke borsten, misselijk, hoofdpijn, een opgezette buik. Het was echt ons geheim, van mij en Bas, en we hadden zoveel voorpret. We waren zo blij!

Bloedverlies

Een paar weken later was ik inmiddels ruim 7 weken zwanger. Ik had vakantie want we zouden later die week naar Kos vliegen met z’n drietjes.

En toen had ik ineens bloedverlies…. Ik schrok heel erg, maar ik ging niet meteen van het ergste uit. Toen ik zwanger was van Tobias had ik namelijk ook bloedverlies en dit bleek toen gelukkig niets te zijn. Maar naarmate de dag vorderde werd het bloedverlies erger en kreeg ik buikkrampen.

Ik probeerde positief te blijven door tegen mezelf te zeggen dat het misschien mee zou vallen en het toch goed zou gaan. Maar diep van binnen wist ik al dat het niet goed was. Ik hoopte steeds dat het een nachtmerrie zou zijn en ik wakker zou worden en alles gewoon goed zou zijn, maar helaas, het ging toch echt mis.

Ik was zo ontzettend verdrietig. Ik dacht ook na over wat ik de dagen ervoor had gedaan. Had ik misschien te zwaar getild, had ik te ongezond gegeten, had ik me te druk gemaakt? Dit overkomt andere mensen, maar ons toch niet? Was het omdat ik aan het begin van de zwangerschap niet meteen blij was, maar vooral geschrokken dat ik zo snel zwanger was?

Verloskundige

Ik belde de verloskundige om te vragen of ik nog moest komen voor controle, maar omdat ik het al verloren was, hoefde ik niet meer langs te komen om te kijken of er nog iets achter was gebleven. Het enige wat ik kon doen, was wachten tot het bloeden zou stoppen. Ze gaf wel aan dat we meteen weer zouden mogen proberen om zwanger te worden, zodra het over was.

Omdat ik het verder aan niemand had verteld kon ik er ook niet echt over praten. Een hele tijd later, toen Samuel inmiddels was geboren, heb ik het wel aan verschillende mensen verteld als het ter sprake kwam. Regelmatig kreeg ik dan de vraag:” Hoever was je? Oh gelukkig pas 7 weken.” Alsof je dan minder verdrietig bent. Ik voelde me zo zwanger en ik voelde al zoveel liefde dat het echt heel erg pijnlijk was. Door die opmerking ging ik aan mezelf twijfelen. Stel ik me aan? Maar inmiddels weet ik gelukkig wel beter.

Souvenir uit Kos

“Gelukkig” maar dat we een paar dagen erna op vakantie gingen. Dat was een fijne afleiding. Even weg uit de dagelijkse dingen thuis, even niemand hoeven spreken behalve Bas. En tijdens die vakantie raakte ik opnieuw zwanger, van Samuel, waar we achteraf natuurlijk pas achter kwamen. Mooiste souvenir ooit! ; ).

Angsten tijdens de zwangerschap

Tijdens zijn zwangerschap ben ik wel heel bang geweest om weer een miskraam te krijgen. Toen ik ongeveer 16 weken was, kreeg ik ineens een hele heftige bloeding. Ik schrok me rot. Het bleef maar komen. Ik was helemaal in paniek. Gelukkig waren mijn ouders bij me en kwam de verloskundige meteen naar me toe.

Eenmaal bij mij checkte ze het hartje en dat klonk gelukkig goed. En later op de dag moest ik voor een echo komen en ook daar bleek niets aan de hand. Geen idee wat het nou geweest is, maar na 9 maanden zwangerschap was ik ontzettend opgelucht dat ik mijn gezonde baby in mijn armen kon sluiten.

Mocht jij ook een miskraam hebben gehad of ooit meemaken (wat ik echt niemand gun), praat erover met iemand die dicht bij je staat. Je partner, familie, vriendinnen. Je hoeft er niet alleen doorheen te gaan!