Jeugdtrauma

Jeugdtrauma. Ja niet een trauma uit mijn jeugd, maar een trauma MET mijn jeugd, als in; mijn kind….

Zo ging ik, toen Tobias een maandje of 2 was, winkelen met hem. Mijn moeder en zus gingen ook gezellig mee (stiekem vond ik het ook doodeng om alleen met hem op stap te gaan, want stel je voor….) Afijn, het ging prima, het was gezellig en op een gegeven moment kregen we trek in een kopje thee. Dus zochten we een eettentje om even gezellig wat te drinken.

We vonden er eentje, wel eentje die bomvol zat, maar meteen bij het binnenkomen zagen we één leeg tafeltje. Mijn moeder liep meteen door naar het toilet en ik wilde net mijn jas uittrekken, toen de kleine zijn scheur opentrok. Hij zette het op een huilen en niet te zuinig ook….Mijn moeder, die helemaal achter in de zaak op de wc zat hoorde hem boven alle rumoer uit…

Ik trok nerveus mijn jas uit en haalde hem uit zijn wagentje. Even troosten…WORST IDEA EVER…. Hij gilde als een speenvarken de hele tent bij elkaar. Ik probeerde van alles: speentje, vinger, wiegen, sussen…. Niets hielp. Ondertussen keek iedereen naar ons. En aan het tafeltje naast ons zat een vrouw die me al nee-schuddend (de “wat ben jij een slechte moeder”look) aankeek. Je zou denken dat mensen zelf geen kinderen hebben….

Ik legde Tobias snel terug in zijn wagentje, trok mijn jas aan en ben de zaak uitgevlucht om buiten in janken uit te barsten. Ik was op van de zenuwen. En niet door het gehuil van Tobias, maar door de blikken die mijn kant opkwamen.

Toen was ik net mama en nog erg onzeker. Nu had ik het nee schuddende mens over de tafel getrokken….

Ik durfde daarna niet meer alleen met hem ergens heen. Tuurlijk, wandelen langs de boulevard of het dorp in, dat wel. Maar ergens met hem gaan zitten??? Hell no… Het heeft heel lang geduurd voordat ik eroverheen was, maar uiteindelijk ben ik gewoon een keer ergens met hem gaan zitten en zijn we daar gaan eten. Ik een pistoletje, hij een broodje. Doodeng vond ik het, maar het ging hartstikke goed! Hij was zo lief, en niemand die onze kant opkeek, behalve om naar mijn lieve mannetje te kijken, die daar zo zoet op zijn broodje zat te sabbelen.

Nu ga ik met beide kids overal heen, ik neem ze overal mee naartoe. Als ik nu een blik krijg omdat mijn jongens een keer luidruchtig zijn, krijgen ze een sneer. Kinderen huilen nu eenmaal, een beetje begrip ipv een beschuldigend gezicht trekken zou fijn zijn!

Heb jij weleens zo’n moment meegemaakt waarbij anderen zo reageerden?