De kraamweek lijkt alweer zo lang geleden. En gelukkig maar. Ik vond de kraamweek echt niet leuk. Alledrie de keren niet. Over mijn kraamweek destijds toen Tobias geboren was schreef ik al eerder en hoewel die met Samuel al een stuk beter ging, vond ik het nog steeds geen roze wolk.

En dus ook nu wist ik wat me te wachten stond. Een lijf dat voelt alsof het overreden is door een vrachtwagen, hormonen die alle kanten op gaan en de onzekerheden die ook deze baby met zich mee zou brengen.

Gelukkig viel mijn herstelperiode heel erg mee. Ik voelde me al snel best goed en ik moest ook wel, want toen Matthias een week oud was, ging Bas door zijn rug en kon hij bijna niets meer. Daar ging onze relaxte verloftijd samen. Nouja, samen waren we wel maar Bas kon me niet echt heel erg helpen met Matthias. Wel een goede manier om na je bevalling snel weer op de been te zijn kan ik je vertellen.

Gelukkig gebeurde dit alles niet in de kraam week. In de kraamweek kon ik dus nog even bijkomen van de bevalling. Zo goed als het met mijn fysieke herstel ging, zoveel minder ging het met mijn geestelijke toestand. Kraamvisite? Ik moest er echt niet aan denken. Als mijn ouders er waren zat ik of te janken of te snauwen. Niet echt gezellig. En als mijn schoonouders er waren vluchtte ik met Matthias naar boven voordat ik in huilen zou uitbarsten. Ik kon echt niets verdragen, alleen mijn mannen om mij heen en verder niemand.

Het hielp dan ook niet dat ik in die eerste week al heel veel berichtjes kreeg met de vraag wanneer er naar de baby gekeken mocht worden. Natuurlijk is het superlief dat iedereen zoveel interesse toonde maar op dat moment kon ik dat echt even niet handelen. We hebben dan ook bewust even gewacht met het versturen van de geboortekaartjes.

Ook de borstvoeding zorgde voor een hoop stress en tranen. Helaas behoor ik niet tot de groep mama’s bij wie het borstvoeden soepel verloopt. Ik zal hier binnenkort nog wel eens wat meer over vertellen.

Alles bij elkaar dus niet mijn beste week. Maar…. Wat deed Matthias het geweldig! Hij was meteen een hele makkelijke baby. Hoewel hij het in het begin wel even zwaar had. Hij had wat vruchtwater binnengekregen en was hierdoor die eerste dagen veel aan het spugen en kokhalsen. En vooral dat kokhalsen vond ik doodeng. Het leek elke keer opnieuw alsof hij er in stikte… Zelfs de kraamhulp werd er een beetje nerveus van, al liet ze dat niet merken. Ik vond het dan ook vreselijk als het avond werd en we hem in zijn bedje moesten leggen. Ik was zo bang dat hij weer een golf vruchtwater/spuug zou krijgen en daarin zou stikken. Daarom nam ik hem tijdens een nachtvoeding bij me in bed om hem niet meer terug te leggen. Ik had dan niet veel nachtrust meer maar ik zou het in elk geval wel meteen merken als er iets niet goed ging. Na een paar dagen ging ook die misselijkheid weg en na die eerste week begon ik eindelijk te genieten van mijn prachtige mannengezin!

Ik ben gewoon geen ‘kraamweek’ persoon, geen roze wolk voor mij die eerste dagen. Maar als ik die eenmaal heb overleefd, dan geniet ik vreselijk van mijn mannen!

Had jij wel een ‘roze wolk’ tijdens je kraamweek?