Suikerziekte tijdens de zwangerschap

Deze derde zwangerschap verliep iets minder rooskleurig dan ik gehoopt had. Ik had van tevoren bedacht dat ik extra zou gaan genieten, omdat het misschien wel echt de laatste zwangerschap zou kunnen zijn. Maar dit verliep toch even iets anders…

Maandag 24 juli zat ik in het ziekenhuis voor een glucose tolerantie test. Zo’n test houdt in dat je nuchter geprikt wordt, je vervolgens een heel zoet drankje moet drinken. Je daarna twee uur moet wachten om na die twee uur weer geprikt te worden. De reden dat ik die test moest doen is omdat mijn andere twee zoons redelijk groot waren tijdens de geboorte. Dit was dus een test uit voorzorg. Er werd mij verteld dat de verloskundige de uitslag aan me zou doorbellen. Toen ik na twee dagen nog niets gehoord had, ging ik ervanuit dat het wel goed zat. Anders hadden ze toch wel al gebeld?

Maar toch werd ik nog die woensdag aan het einde van de middag gebeld. De verloskundige vertelde mij dat mijn score nét te hoog was. De grens ligt op 7,8 en laat ik nou net 7,8 scoren… Een grensgevalletje dus. Ze legde me uit wat dit precies betekende en dat ik z.s.m. een afspraak in het ziekenhuis moest maken, diezelfde week nog. Als het mij zelf niet zou lukken om dat die week in te plannen, dan moest ik haar terugbellen en dan zou zij contact opnemen met het ziekenhuis om het toch voor elkaar te krijgen.

Ik schoot meteen in de stress, want hoewel ze zei dat ik me om mijn baby geen zorgen hoefde te maken, was er wel enorme spoed bij. Nadat ze me een paar keer gerust had gesteld vertelde ze me ook dat ik nu overgedragen zou worden aan het ziekenhuis. Zodra mijn suiker weer normaal zou worden, kon ik weer terug naar mijn verloskundige praktijk.

Nadat ik had opgehangen belde ik meteen het ziekenhuis voor een afspraak en die werd dan ook meteen ingepland voor de dag erna. Bas ging gelukkig met me mee en zo zaten we donderdag bij de arts assistent, die ons uitlegde hoe het allemaal precies zat. Ook hier kreeg ik te horen dat ik me absoluut geen zorgen hoefde te maken. Waarschijnlijk had ik op de dag van de glucose test gewoon pech gehad.

Wel werden er meteen vier (!!) afspraken voor de week erna voor me ingepland. Een afspraak met de diëtist, een afspraak met de diabetici verpleegkundige, een afspraak voor een echo en een afspraak met de gynaecoloog. En dat verspreid over twee ziekenhuizen en 3 dagen. Ze weten wel hoe ze me zoet moeten houden 🙂

Een week later zat ik dus bij de diëtist om mijn eetpatroon door te nemen en tips te krijgen om mijn suiker zo stabiel mogelijk te houden. Ok, diëten voor de rest van de zwangerschap. Niet leuk, maar ook niet het einde van de wereld. En zo blijven de kilo’s tenminste nog een beetje binnen de perken. Aan het einde van het gesprek vertelde de diëtiste dat ik meteen door mocht naar de afspraak met de diabetici verpleegkundige want zij zou mij gaan uitleggen hoe ik mezelf moest gaan prikken….. Pardon?? Dit was dus de eerste keer dat ik hoorde dat ik mezelf zou moeten prikken. Nu ben ik echt geen fan van naalden, dus dit viel me even rauw op mijn dak…

Met het angstzweet tussen mijn bilnaad liep ik door naar de volgende afspraak… Ik moest eerst mijn handen wassen ” want je handen moeten goed schoon zijn tijdens het prikken”. Nou, binnen een minuut had ik angstzweethandjes dus dat wassen was voor niets geweest. Na wat uitleg kreeg ik een pen in handen waarin ik een naald moest bevestigen. Vervolgens moest ik een teststripje in een apparaatje stoppen en toen mocht ik mezelf in mijn vinger prikken. En uiteraard viel het 100% mee. Ik voelde er bijna niets van. Het is alleen het idee dat je jezelf aan het prikken bent… Ik kreeg een set mee naar huis en de opdracht om mezelf de dag erna 7 keer te prikken en die dag daarna 4 keer per dag.

Ik moet zeggen, die eerste dag waarbij ik dus zeven keer moest prikken, zat ik er aan het einde van de dag helemaal doorheen. Bij elke prik die ik moest zetten, was ik bang. En ook het timen en onthouden dat je moet prikken, het letten op wat je eet, de zorgen om de baby. Het werd allemaal even teveel. Maar na een uitgebreide huilbui en een troost sessie van mijn allerliefste kon ik er de volgende dag weer tegenaan.

Inmiddels prik ik twee keer per week vier keer per dag en geef ik die score netjes door aan het ziekenhuis. De scores zijn tot dusver nog stabiel genoeg en ik hoef op dit moment geen insuline bij te spuiten. Gelukkig maar en ik hoop echt dat dit zo blijft.

Het is nu afwachten hoe snel de baby groeit. Ik heb elke twee weken een groei echo gehad en morgen heb ik weer een afspraak (ik typ dit artikel vooruit, dus als jullie dit lezen heb ik die afspraak inmiddels al gehad) en dan gaan we kijken wat de opties zijn…

De komende weken worden dus heel spannend voor ons! Ik hou jullie op de hoogte!