Eerlijkheid over de rauwe randjes van het moederschap. Ik had deze tag, waarin je vragen beantwoord die deze rauwe randjes belichten, al meerdere keren (o.a. bij Jody van Lief Thuis) voorbij zien komen. Vandaag besloot ik hem ook in te vullen. Een persoonlijk artikel (want die vind ik toch het leukste om te schrijven) waarin ik eerlijk antwoord geef op deze vragen.
Beschrijf jouw dag als moeder vandaag in één woord en leg kort uit
Relaxt. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het op het moment van schrijven pas 11.00 uur is en de dag nog lang niet ten einde is. Waarschijnlijk is het woord aan het einde van de dag iets als ” druk” of ” hysterisch”. Maar vooralsnog ben ik lekker relaxt aan het werk terwijl de kleinste boven slaapt, zijn de jongens op tijd afgeleverd op school en heb ik de woonkamer al opgeruimd en gezogen. Top ochtendje dus!
Wat is het meest uitdagende gedeelte om te “connecten” met andere moeders?
Ik heb niet zo veel moeite om te connecten met andere moeders. Mijn vriendinnen die zelf ook moeder zijn, doen het opvoeden op hun eigen manier en dat is prima. We laten elkaar in onze waarde en veroordelen ook niet. Natuurlijk ben ik het niet altijd eens met de manier waarop een vriendin iets doet, maar dat zal andersom ook vaak genoeg zijn. En er zijn ook heel veel overeenkomsten in de manier waarop we onze kinderen opvoeden. Ik merk dat ik het ook heel erg fijn vind om ervaringen (en ja, vooral ook de ervaringen waarvan je eerst dacht dat jij de enige was die dat meemaakte) van andere moeders te horen. Dat je een rotdag achter de rug hebt met vervelende, hangerige kinderen en je vriendin je appt dat zij al om 10.00 uur aan wijn toe was 🙂 Iets met gedeelte smart….
Deel één vreselijk poepmoment. Die hebben we allemaal!
Ik heb gelukkig nooit hele extreme poepluiers meegemaakt. Op een aantal na, waarbij ik de romper stuk knipte om te voorkomen dat de poep in het haar terecht zou komen tijdens het uittrekken. Maar wat ik wel heel erg vond, was toen Tobias, toen hij een maand of acht was, in bad had gepoept. En nee, geen harde drol, maar allemaal zachte stukjes. Die ik er met de hand uit moest vissen…..Brrr krijg weer kippenvel als ik eraan denk…
Hoe ga je om met publiekelijke driftbuien van je kind(eren)?
Heel eerlijk gezegd maak ik die niet zo vaak mee. Matthias doet wel eens een stervende zwaan uitvoering als hij niet mee wil lopen naar de auto. Maar dan loop ik eigenlijk gewoon door en dan komt hij vanzelf achter me aan. Of niet en dan pak ik hem na een paar minuten van de grond en til hem heel onhandig de auto in… En met de andere mannen ben ik de driftbuien meestal voor. Door ze te chanteren (loedermoeder) of om te kopen (again, loedermoeder). Works like a charm…. Maar bij echt huilen of drammerig doen, werkt negeren en weglopen meestal het beste. En dan maar hopen dat er niet net een bejaarde langsloopt ” Ah arm ventje, ben je zo verdrietig? Mag je geen snoepje van mama?”.
Eerlijk: Hoeveel schermtijd heeft jouw kind?
Wij doen niet echt aan schermtijd. Als wij vinden dat het genoeg is geweest dan gooi ik de tv gewoon uit. Nu zijn mijn jongens gek op buitenspelen, spelen met auto’s en kleuren, dus eigenlijk is de tv of Ipad nooit echt een discussie punt. Meestal zijn ze het na een half uurtje vanzelf zat. De kleinste kijkt alleen soms mee met zijn broers, verder heeft hij er nog niet heel veel geduld voor.
Wat is jullie makkelijke go-to avondmaaltje wat jullie (te vaak) eten?
We laten vrijwel bijna nooit eten bezorgen. Friet van de snackbar vind ik niet lekker en pizza vind ik vaak te vet (ik ben meer van de ovenpizza, jum) Dus wat wij vaak eten als ik geen zin heb om uitgebreid te koken (heb ik eigenlijk nooit, maar goed), is penne met kant en klare bolognese saus en parmezaanse kaas. Lekker makkelijk en alledrie de jongens eten zo twee volle borden leeg. Zo lekker vinden ze het!
Heb je vandaag geschreeuwd, gehuild of het moeilijk gehad?
Vandaag nog niet, maar ja zoals ik al zei, de dag is nog niet voorbij 🙂 Huilen doe ik niet zo snel, maar schreeuwen doe ik helaas wel regelmatig. Puur uit onmacht, als de jongens bijvoorbeeld ruzie maken en ik er gewoon echt niet bovenuit kom. Nu probeer ik het ze de laatste tijd zelf wat meer te laten uitvechten en dat scheelt een hoop geschreeuw moet ik zeggen (mijn geschreeuw, wel te verstaan). En moeilijk gehad heb ik het vandaag niet, maar soms natuurlijk wel. Opvoeden is nu eenmaal best lastig af en toe en als je dan ook nog eens moe bent, dan is zo’n lange dag met kinderen die niet luisteren, best moeilijk. Dus ja, de ene dag gaat beter dan de ander maar er zit best wel eens een dag tussen dat ik het echt even helemaal niet leuk vind, dat opvoeden.
Wat was het beste moment vandaag als moeder?
Het moment dat ik Matthias uit zijn bedje haalde en hij nog even bij papa en mama kwam liggen. Lekker tegen me aan en brabbelen in mijn oor. En het moment dat Tobias me op school om mijn nek vliegt en me wel tien kusjes geeft en een hele dikke knuffel. En dat Samuel een paar minuten later precies hetzelfde doet en zegt: “Dag mama, tot straks”. Smelt…. Er gaan nog veel meer beste momentjes volgen vandaag denk ik 🙂
Wat is je geheime guilty pleasure om jezelf te belonen als moeder?
Lekker languit op de bank in mijn badjas en met mijn dekentje, Netflix op en iets lekkers. Dit doe ik natuurlijk niet elke avond, want dan word ik tonnetje rond. Maar meestal in het weekend of als ik echt een hele lange dag heb gehad, dan beloon ik mezelf met wat lekkers en een avondje bankhangen.
Hoe vaak ervaar je schuldgevoelens als moeder?
Regelmatig. Als ik een dag veel gesnauwd heb, als ik geen tijd heb om even wat één op één tijd met Tobias of Samuel te nemen, als de jongens vragen om hagelslag op hun broodje terwijl ik die de avond ervoor heb opgemaakt (die laatste is een grapje natuurlijk).
En ik weet nog dat Samuel op de peuterspeelzaal zat en het afscheid nemen altijd lastig vond. Als ik dan uiteindelijk wegkwam dan moest ik buiten nog naar hem zwaaien. Hij stond er elke keer, voor het raam, te wachten tot ik naar buiten kwam en al weglopend bleef zwaaien totdat ik uit het zicht was. Eén keer begon een moeder in de gang tegen me te praten en liep ik al pratend naar buiten. Zo door naar de auto. Totdat ik halverwege de weg naar huis ineens dacht:”Shit! Ik heb niet gezwaaid!”.
Je wilt echt niet weten hoe ontzettend rot ik me voelde! Ik zag hem al helemaal staan, heel verdrietig voor dat raam, wachtend tot mama om zou kijken en zou zwaaien. De hele dag schoot dat beeld van hem door mijn hoofd. Ik heb hem helemaal fijnknepen toen ik hem weer ging ophalen. Gebeurt me nooit meer!
Deel één ding over het moederschap waar meer over gepraat/ gedeeld moet (kunnen) worden
Het feit dat de eerste periode met een baby echt niet altijd een roze wolk is. Zo had ik bij Tobias echt het idee dat ik depressief werd. Het is dat een andere moeder mij vertelde dat dit erbij hoorde, maar voordat ik was bevallen had ik nooit gehoord over hoe het ook kon zijn. Ook bij Samuel en Matthias voelde ik me de eerste weken niet “over the moon”, maar doordat ik dat bij Tobias ook zo had meegemaakt, wist ik dat het erbij hoorde. Mensen zijn altijd zo bang om negatieve ervaringen te delen, terwijl ik juist vind dat het anderen ook kan helpen. Waarom zou ik in godsnaam mooi weer spelen bij andere moeders, als ik het een dag heel zwaar heb gehad. Juist als je ook de minder leuke dingen met elkaar deelt, dan kom je er achter dat je niet de enige bent. En juist dan komen ook bij andere mama’s de minder leuke verhalen. Daar issie weer: gedeelde smart….
Ik ben heel benieuwd of sommige van mijn antwoorden herkenbaar voor jullie zijn!
