Waarom ik mijn kinderen niet herkenbaar in beeld breng

Toen ik begon met bloggen, bijna drie jaar geleden, toen besloot ik dat ik mijn kinderen niet herkenbaar in beeld zou brengen. Zowel op de blog als op mijn social media kanalen. Maar waarom eigenlijk niet?

Social Media

Bij het hebben van een blog horen ook social media kanalen. Zo kunnen jullie mij volgen op Facebook, Instagram (waar ik vooral op de Instastories actief ben), op Twitter (waar ik eigenlijk alleen mijn artikelen deel) en Pinterest. Op al deze kanalen én op de blog zien jullie regelmatig foto’s van mijn kinderen in beeld komen. Alleen zijn ze nooit herkenbaar in beeld. Ik heb altijd hun gezicht afgeschermd.

Ik vind namelijk dat ik diegene ben die kiest voor het bloggen en alles wat daarbij komt kijken. Een kijkje in mijn leven, het delen van dingen die anderen misschien privé zouden houden, foto’s uit ons dagelijkse leven. Maar mijn kinderen hebben daar niet voor gekozen. En zij zijn ook nog te jong om te beseffen wat de eventuele gevolgen kunnen zijn van het delen van dat soort dingen.

En daarnaast heb ik veel volgers op zowel de blog als op Social Media waarvan ik heel veel mensen ook gewoon niet ken. Om dan herkenbare foto’s van mijn kinderen te gaan delen, vind ik geen prettig idee.

Trotse mama

Ik ben echt een hele trotse mama en ik zou het liefst elke dag foto’s delen om te laten zien hoe knap die mannen van mij zijn. Dit doe ik ook wel op mijn privé account van Facebook, maar daar kunnen alleen vrienden en familie mijn foto’s zien. Maar ondanks dat ik zo trots ben, houd ik ze toch buiten beeld. De oudste twee zitten op school en ik zou het vervelend vinden als ze worden aangesproken op iets wat ik gedeeld heb op mijn blog.

Persoonlijk

Ik merk ook dat ik, wat betreft het delen over verhalen over mijn kinderen, ook steeds terughoudender word. Ik wil eigenlijk niet teveel ingaan op hun persoonlijkheden. Dat klinkt misschien een beetje bijzonder voor een blogger, maar ik zou bijvoorbeeld nooit persoonlijke problemen delen die mijn kind aangaan. Of foto’s delen van mijn kind die ziek op de bank ligt. Ik zou het zelf ook niet fijn vinden als Bas een foto van me neemt terwijl ik ziek ben en deze vervolgens het internet op slingert.

Ik snap dat het delen van minder leuke ervaringen met de kinderen, anderen juist heel goed zouden kunnen helpen. Toen ik op Instagram deelde dat ik tegen een burn out aanzit, kreeg ik namelijk zoveel reacties van vrouwen die het heel fijn vonden dat ik dit deelde, juist omdat het zo herkenbaar is. Alleen trek ik wel de grens bij het delen over mijn kinderen. Zij kiezen er tenslotte niet voor om hun leven op internet te gooien.

Tricky

Het is wel lastig soms, want ik moet bij het maken van Instastories altijd opletten dat ze niet per ongeluk net omkijken. Want dan moet ik weer opnieuw filmen. Of bij het maken van een foto moet ik altijd goed opletten dat je niet teveel van het gezicht ziet. Baby foto’s heb ik overigens wel eens gedeeld. Toen Matthias net geboren was bijvoorbeeld. Maar inmiddels zul je hem niet meer terug herkennen :).

Ik zal dit waarschijnlijk altijd zo blijven doen, maar heb ook respect voor bloggers en influencers die hun kinderen wel gewoon in beeld brengen. Ieder z’n ding toch?