Waarschijnlijk hebben jullie het op Instagram al een keer voorbij zien komen de afgelopen weken. Zo niet, dan volg je me waarschijnlijk nog niet op Instagram. Is wel heel erg leuk om te doen want ik deel daar heel veel (misschien soms iets té veel, haha). Maar ik liet daar een tijdje geleden zien dat wij gezinsuitbreiding hebben!
Wéér een baby?
Nee, niet weer een baby. Matthias maakte ons gezin compleet ruim twee jaar geleden. Ik ben er 200% zeker van dat er geen vierde kind gaat komen. Ik vind drie gezonde kinderen echt genoeg en ik ben heel dankbaar dat ik mama ben van deze drie. Jullie hoeven mij dus nooit te vragen of er een vierde komt want die komt er niet. Zo hebben we dat ook uit de weg ; ). Nee, het zijn wel baby’s die we in september erbij kregen, maar geen mensenbaby’s.
Huisdieren
Al een hele tijd zaten Bas en ik na te denken over het nemen van een huisdier. We vinden het allebei namelijk belangrijk dat de mannen opgroeien met dieren. We hebben vissen, maar ja, daar hebben de mannen niet zo heel veel aan. Vooral papa vind de vissen helemaal leuk. Ok, een huisdier dus. Maar wat voor een… Ik wil absoluut (nog) geen hond, want ik zie al helemaal voor me wie die hond elke dag door weer en wind mag gaan uitlaten. Daarbij heb ik bij vriendinnen gezien hoe heftig die eerste maanden met een puppy zijn. Daar pas ik voor. Poezen en katten heb ik ook helemaal niets mee.
Konijntjes
Tobias had het al een tijdje over konijntjes. Dat hij zo graag een eigen konijntje zou willen. Langzaamaan begonnen we ons er in te verdiepen. Welke ras we dan zouden willen, één of twee, mannetjes, vrouwtjes…. Uiteindelijk vond ik een advertentie van een boer die een nestje konijntjes had. Na wat telefonisch contact reden we er op een vrijdagmiddag met mijn moeder heen. Eenmaal daar waren zowel Tobias als Samuel meteen verliefd op hun eigen konijntje. Tobias koos een wollige zwarte en Samuel een zwart witte. Een mannetje en een vrouwtje (daar kozen we bewust voor).
Ontsnappen
O wat zijn ze lief! Ze kregen van mijn ouders een mooi hok voor in de tuin en de mannen waren niet weg te slaan bij ze. Elke week verschonen ze het hok trouw en ze worden bijna elke dag geknuffeld. Ook mogen ze vrij in onze tuin rondlopen als we erbij zijn. Al heeft dit al tot meerdere (succesvolle) ontsnappingspogingen geleid… Zo zaten ze al meerdere keren bij de buren in de tuin. Onze schutting komt vrij laag tot de grond, maar toch wisten ze er onderdoor te kruipen. Nu kunnen ze aan de ene kant een heel eind komen via de schuttingen, maar aan de andere kant lopen ze op een gegeven moment tegen een schutting aan die Zweeds rabat van composiet is en helemaal tot de grond komt. Dus verder dan dat kunnen ze niet.
Castreren
Omdat we bewust kozen voor een mannetje en een vrouwtje, moesten we het mannetje ook laten castreren. En dat had nogal wat voeten in de aarde. Want de dierenarts had aangegeven dat het konijn een paar dagen binnen zou moeten staan. Nu hebben wij geen binnen hok dus kreeg ik een bench mee. En toen ik ’s avonds op de bank zat met het geknaagd, gelurk en geritsel van de konijnen (want ja, ik kon die ander natuurlijk niet in haar eentje buiten laten zitten), was ik het al vrij snel zat. Toen ik ook nog eens enorm begon te niezen (lang leve allergie) besloot ik dat ze niet een hele week binnen zouden verblijven.
Inmiddels is Snuffie (want zo heet ‘ie) weer helemaal hersteld van zijn operatie en springen ze weer vrolijk samen rond. Hoeven wij niet bang te zijn dat we straks nog meer gezinsuitbreiding krijgen ; ).
